Cristina Caracol Contento
Cristina foi a nosa profesora substituta mentres a profe Carmen estaba en Escocia.
Nós, ou polo menos eu, pensaba que ían ser as tres peores semanas neste colexio pero, por outro lado, sentía curiosidade por coñecela.
Aquel luns, todos con nervios por coñecela, entramos na clase observando ao noso arredor... e nada, nin unha soa mosca na nosa solitaria clase.
E case sen que nos deramos de conta, a directora estaba entrando pola porta para presentarnos a Cristina, (nós nunca a viramos antes, só sabiamos iso, que se chamaba Cristina).
Entrou na clase seria coma unha pedra. Cando a directora marchou, abriu un sorriso de orella a orella, como se estivese superentusiasmada por coñecernos.
Cando chegou non sabía como ía ser, pero sí sabía que cando marchara non sería a única persoa que a ía botar de menos. Era amable e alegre pero cando se enfadaba había que poñerse serio porque, nisto, non se andaba con xogos.
Pasou o tempo e cada vez caíanos mellor. Se ao final da hora nos portabamos ben faciamos distintos xogos. O primeiro que fixemos era para coñecernos. Consistía en dicir o noso nome, o nome dun animal que empezara coa primeira letra do noso nome e un adxectivo que tamén empezara por esa letra. Ela púxose Cristina Caracol Contento.
Vinte e tantos anos, alta e guapa, delgada, de cabelo louro, simpática, creativa e divertida... sempre cun xogo na mente. O seu rostro víase amable e a expresión das súas mans era suave coma unha brisa de verán. Da súa boca brotaba sabiduría e a súa forma de ensinar era estrita e ordenada. Explicaba moi ben e para estudar facilitábanos as cousas. Non só iso, cada día intentaba que melloraramos o noso comportamento.
Outro detalle, cada día facía máis de oitenta quilómetros para vir ao noso colexio.
Cando marchou deunos moita pena porque ao final disfrutamos moito e pasámolo xenial.
texto colectivo 6º
